"Jesień, Jesień, Jesień złote liście spadają w dół..." /MUMIO/

Mokre na wskroś Ozurgeti uspokoiło się. Z deszczem przyszedł spokój. Ciche brzdęki kropel upadające na wszechobecne blachy delikatnie przypominają… chleb za pazuchą! Ale od początku.

Chyba przyszła jesień. Zrobiło się dość chłodno i maksymalnie ulewnie. 

Leje jak z cebra. Deszcz deszczem a obowiązki zrobione mają być. Pierwsze spotkania z młodzieżą. Pierwsze próby rozpoczęcia realizacji pomysłów. 

I nauka rosyjskiego, który mam nadzieję, ułatwi znacznie życie i pracę. I tu sceny jak z literatury pozytywistycznej. Z kajetem w ręku, wieczorami, droga dziurawą podążam do domku energicznej Nauczycielki. Nauczycielki z powołania. Literek uczę się wystukując je na niepodłączonej klawiaturze. Cyfr grając w bingo. A każda lekcja kończy się dożywianiem nas owocami.

Kiedy Swieta tym razem kończyła lekcje bezustannie LAŁO. Dyktując ostatnie zadania do domu zniknęła za drzwiami pokoju. A na drogę oprócz owoców przyniosła jeszcze owinięty gazetą, świeżo upieczony, gorący chleb! Wskazała przytulić go do siebie, schować pod pazuchę i ciepło wracać do domu.

:)

Jaka to była pachnąca droga! Ciepło też jedyne w swoim rodzaju.

…nie będę taka i o kolacji nic nie napiszę. ;P.

Na dworze dalej leje, ale w kranie wody nie ma. 

Co już nie jest problemem dla zapobiegliwych. Pora spać.  

Ludzie tu mają niezwykłą wrażliwość.