ხიდი

„Ułańską Fantazję” można ogarnąć.

A Gruzje nie. :). To jedyne, co przychodzi mi do głowy, kiedy próbuję odpowiedzieć na pytanie: I jak? No tak: po gruzińsku! Swoim tempem i według gruzińskiego czasu. 

Po doprowadzeniu otoczenia domowego do stanu używalności i burzy spisanych pomysłów, na to jak tu zrobić pożytek z dwóch par rąk z olbrzymimi chęciami, nabrzmiałe w żyłach ADHD nie wytrzymało sielanki spokojnego Ozurgeti i wygnało w drogę. Bliską, ale za to krajobrazowo niczym drogę z krainy Hobbitów. 

Tak wraz z „Drugą Parą Rąk Z Olbrzymimi Chęciami” szybkim susem, krętymi drogami, we mgle, trafiliśmy do Kobuleti. 

Miasto budziło się powolutku – w końcu to wczesne południe – a ja niecierpliwie kroczek za kroczkiem czekałam na morze, plażę, spokój…. Taki oczywisty obrazek w wyobrażeniu człowieka, który stęsknił się za wakacjami. I tak było. Morze – było. Plaża – była. Ogromny potencjał (jeszcze nie do końca turystycznie wykorzystany) - był. I kontrasty.

Bo kontrasty to najlepsze określenie na opisanie czegokolwiek, co się chce tu zaobserwować.  Piękna plaża i maksymalne nieuporządkowanie. Promenada miejscami jak z Miami Beach i krowa na jej środeczku.  Różowe pałacyki i sąsiedztwo blaszanych pustostanów. I wszystko na swój sposób urocze.

Potwierdzając, iż sformułowanie „ułańska fantazja” powinna natychmiast być zmieniona we wszystkich słownikach na „gruzińską fantazję”. Przytoczę taki oto obrazek. Most. Betonowy. Na nim grupa mężczyzn z wędkami. Jedni dopiero zaczynają inni już z pełnymi wiaderkami wracają. Cisza. Szum morza. Spojrzenie na horyzont. Łyk gruzińskiego trunku. Zaduma nad wędką. Niczym niezmącony stoicki spokój. Czyżby? … no, most tylko troszkę inny...

  

....i to dopiero jest fantazja!

 ------------------------------------------

Poniżej jeszcze troszkę Kobuleti:

-----------------------------

I powrót do Ozurgeti: